Με την ευκαιρία ότι σε λίγες μέρες γίνομαι 25, δεν θα σας κρύψω πως διαβάζοντας αυτό το άρθρο ήμουν συνεχώς έτοιμος να με πάρουν τα ζουμιά. Γιατί, όλο αυτό δεν είναι τίποτε πέραν από μια απλή λιστούλα, ένα αρθράκι που θα το δείτε και το πολύ να πατήσετε ένα like…
Αυτό είναι μόνο. Στην επιφάνεια.
Γιατί πίσω από αυτούς τους μικρούς τίτλους και τις φωτογραφίες, για εμένα κρύβονται οι αναμνήσεις μιας εποχής, μια ηλικίας που όλα ήταν λίγο (η και πολύ) πιο μαγικά απ’ ότι τώρα, μια εποχή που με αγωνία περίμενα το καινούριο τεύχος από τα Σαϊνια, τότε που ο περιπτεράς με ήξερε με το μικρό μου όνομα – τότε που το μεγαλύτερό μας άγχος ήταν το πότε θα βγούμε με τα ποδήλατα για να εξερευνήσουμε το στοιχειωμένο σπίτι της γειτονιάς.
Οπότε, όσο κι αν στην επιφάνειά του αυτό είναι ένα απλό internet post, για κάποιους από εμάς, αυτές οι μικρές αναμνήσεις σημαίνουν πολλά, πολλά περισσότερα…
1. Το βιβλίο των Μικρών Εξερευνητών
Λίγα ήταν τα παιδιά που δεν είχαν πιάσει στα χέρια τους κάποιο Κομιξ-οειδές περιοδικό εκείνης της εποχής. Προσωπικά, ήμουν φανατικός – έχω ακόμη μια τεράστια συλλογή από Μίκυ Μάους, από Αλμανάκο και ειδικά από Κόμιξ.
Αλλά, πάντα, στις τελευταίες σελίδες του Αλμανάκο διαφήμιζε αυτό το καταραμένο βιβλίο των μικρών εξερευνητών που, απ’ ότι έλεγε, είχε λύσεις για κάθε πρόβλημα της ζωή, από το πως να κάνεις περίεργους ναυτικούς κόμπους, μέχρι το πως να αναποδογυρίσεις ένα ποτήρι χωρίς να πέσει το νερό του. Πόσο γαμάτα πράγματα!
Κι εγώ (πήγαινα προσκοπισμό τότε) φαντασιωνόμουν να είμαι ένας Bear Grylls της εποχής μου, να ταξιδεύω στην άγρια φύση με τα μυστικά των Μικρών Εξερευνητών και να σώζω τη μέρα.
Μόνο που αυτό το καταραμένο βιβλιαράκι δεν το βρήκα ποτέ στο περίπτερο του χωριού μου, ούτε και σε κανένα βιβλιοπωλείο οπουδήποτε. Και, παιδιά, ακόμα το έχω άχτι, σαν να είναι το άγιο δισκοπότηρο της παιδικής μου ηλικίας…
2. To ART ATTACK.
Τι μπορεί να είναι πιο χαρακτηριστικό από εκείνη την εκπομπή με τον τύπο που έφτιαχνε παπάδες με χαρτί τουαλέτας και κόλλα;
Και, αλήθεια, ΠΟΥ ΣΤΟΝ ΔΙΑΟΛΟ την πουλούσαν αυτή την κόλλα; Είχα κι εγώ στόχο να φτιάξω τέτοια πράγματα Neil! Και το έκανες να φαίνεται τόσο εύκολο! Ειδικά όταν φούσκωνες μπαλόνια και έβαζες αυτόν τον μαγικό λαπά γύρω τους – και, αφού το “άφηνες να στεγνώσει για όλη τη νύχτα” είχες ένα στρογγυλό τοτέμ γαματοσύνης.
Μπορεί τελικά οι δύο-τρεις προσπάθειες μου να πήγαν στράφι, αλλά, Neil, μου έφτιαχνες τα πρωϊνά του Σαββάτου…
3. Τα Μούμινς.
Τώρα πια δεν βλέπω τηλεόραση. Δεν έχω καν συσκευή στο νέο μου σπίτι – και δεν μου λείπει καθόλου. Εκείνα τα χρόνια, όμως, τα κορνφλέικς δεν κατέβαιναν αν μπροστά σου δεν έπαιζε η μαγεία των 90s, ένα από τα απίθανα μεταγλωττισμένα cartoon της εποχής.
Ένα από αυτά ήταν τα Μούμινς, κάτι περίεργα άσπρα πλασματάκια σαν ιπποπόταμοι, που για κάποιον λόγο μας υπνώτιζαν μπροστά στην οθόνη. Εσύ μπορούσες να αλλάξεις κανάλι όταν ξεκινούσε ένα επεισόδιο; Πόσο διαφορετικές εποχές…
4. Ο Λυκούργος και η Καρολίνα – aka. Το Disneyclub.
Τι να πω ρε ‘σεις! Θυμάστε το Disney Club; Πόσο ζήλευα αυτά τα κωλόφαρδα παιδάκια που για κάποιον άγνωστο λόγο μπορούσαν να είναι στο πλατό της εκπομπής και να παίζουν σε εκείνα τα απίθανα παιχνίδια! Εγώ μπορούσα καλύτερα από αυτά τα άχρηστα! Εγώ θα κέρδιζα με χίλια!
Αλλά, ζούσαν στην μαγική γη της επαγγελίας που λέγεται “Αθήνα”, ένα μέρος μακρινό, εκεί όπου υπήρχε η μαγεία… μακριά από εμένα…
5. Τα παιχνίδια χωρίς σύνορα.
Κι αν δεν είχα πάει ποτέ στο Disney Club, ρε σεις, σίγουρα άξιζα να είμαι στα παιχνίδια χωρίς σύνορα. Το Κάστρο του Τακέσι πριν το Κάστρο του Τακέσι. Θα ήμουν ο Ninja Warrior των 90s. Θα έφερνα την πρωτιά στην Ελλάδα. Ένα ακόμη ταλέντο που το έφαγε η πατρίδα του…
6. To γάλα Carnation.
Κάτι έπαιζε με τα 90s, που επειδή ανακαλύφθηκε η κονσέρβα, ήταν cool να τρως τα πάντα σε dead edition – ακόμη και το γάλα κακάο, τόσο υπερπαστεριωμένο, που μπορούσες να το αφήσεις παρακαταθήκη στις μελλοντικές γενιές.
Αλλά, μας άρεσε! Εκείνη η σάπια, επεξεργασμένη γεύση του γάλακτος μακράς διαρκείας με το κακής ποιότητας κακάο, ήταν η γεύση των παιδικών μας χρόνων! Και δεν χρειάζονταν ψυγείο σαν το φλωρο-φρέσκο γάλα…
Και η όλη φάση με τον καουμπόι της διαφήμισης, το έκανε το marlboro των νηπίων – έπινες κακάο με το καλαμάκι και νόμιζες ότι είσαι και πολύ μάγκας, πολύ άντρακλας… Ά ρε μάρκετινγκ…
7. Τα φαρδιά παντελόνια.
Ήταν μια περίοδος όπου ευτυχώς δεν υπήρχε ακόμη το Facebook, αλλιώς οι φωτογραφίες-απομεινάρια θα χρειάζονταν πυρηνικό πόλεμο. Τι λέω, τότε (Δημοτικό) ήμουν τόσο χοντρός που τα φαρδιά σε μένα ήταν skinny fit.
Σε κάθε περίπτωση, μαζί με το ζελέ στα μαλλιά καρφάκια και τον Eminem, τα φαρδιά παντελόνια ήταν ένα σύμβολο της παιδικής μας ηλικίας – που δεν θέλουμε να θυμόμαστε.
Η θυμάστε αυτά τα ελαστικά τατουάζ λαιμού που φορούσαν οι κοπέλες; Χαχαχαχα…
8. Τα βιβλιαράκια με τα ανέκδοτα από τα Σαΐνια.
Θυμάστε το περιοδικό Σαΐνια; Για όσους άτυχους δεν το θυμούνται, ήταν, πως να το πω… το Buzzfeed της εποχής.
Αρθράκια για το πως να φτιάξεις το τέλειο ποδήλατο, οι πρώτες διαφημίσεις (μαζί με διαγωνισμούς) για τα χρωματιστά iMac την εποχή που την Apple δεν την ήξερε ούτε η μάνα της, στήλη για ΑΛΛΗΛΟΓΡΑΦΙΑ (!) και τα απίθανα βιβλιαράκια με τα ανέκδοτα! Πόσο απίθανα!
Το καθένα από τα βιβλιαράκια είχε το δικό του κεντρικό θέμα και απ’ ότι θυμάμαι είχαν και editions με διαφορετικό περιεχόμενο, όπως κάτι στυλ Lifehacks-για-13χρονα. (Στάνταρ ανήκει στις βασικές μου υποσυνείδητες επιρροές για το Φοιτηtips). Νομίζω πως είχαν δώσει και ένα κουτάκι για να τα μαζεύεις – γιατί είχαν κάποια συλλεκτική αξία… για εμάς.
9. Το 10 λεπτά κήρυγμα.
♫ Κήρυγμα ο πατέρας, κηρύγμα και η μάνα… ♫
Ο χοντρός είχε τα πιο απαίσια μαλλιά στην ιστορία της Ελληνικής τηλεόρασης – τα έκανε βίδες με ζελέ και κάποια φάση τα έβαψε ξανθά. Ο Λεωνίδας ήταν ο πιο cool τύπος της εποχής και πάντα έψαχνα να βρω που πουλούσαν εκείνες τις ηλίθιες μπλούζες με τα άνιμε. Φυσικά, είπαμε, ήμουν χοντρός τότε, οπότε δεν θα μου έκαναν. Επίσης, όλοι θέλαμε να ρίξουμε την Μαριλένα γκόμενα.
Μπορώ άνετα να πω ότι αυτό το σήριαλ ήταν το αποκορύφωμα της κουλτούρας της γενιάς μας, που στα πρώτα επεισόδια τουλάχιστον, είχε αγγίξει ακριβώς ότι μας ενδιέφερε: βόλτες, μουσική, γκόμενες και χαρτζιλίκι.
Α, και αποκορύφωμα το επεισόδιο με τους Bomfunk MCs, το οποίο μας φέρνει και στο τελευταίο κομμάτι της λίστας…
10. To Freestyler…
Βάλτε το να παίξει. Δυνατά. Σε έναν χώρο όπου δεν βρίσκεται κανείς – και δεν γράφει καμία κάμερα. Και τώρα αρχίστε τα freeze και τα (αποτυχημένα) ελικοπτεράκια.
“Φριστάιλερ! Ρακα-μάκα-φον…”